FamPeeters

Dag vijf

21 juli 2018

Of het nu de zeelucht was of dat we nu een beetje aan het tijdverschil beginnen te wennen… maar vannacht hebben we alle vier redelijk goed geslapen. Rond half acht opgestaan en voor voorlopig de koffers weer gepakt. Vandaag gaan we terug naar Orlando waar we in een villa de rest van onze vakantie doorbrengen.
Maar eerst ontbijten! Wat ontbijt betreft wint het Hilton Garden Inn Key West, het smaakte erg goed allemaal.

(meer…)

[Read more →]

Dag vier

20 Juli 2018

Met weemoed verlieten we vanmorgen dit fantastische hotel. bye bye we gaan je missen en komen snel weer terug… NOT!

Voor onderweg nog snel even brood gehaald voor de lunch en dan snel door naar Key West!

De Florida Keys is een eilandengroep wat uit zo’n 1700 kleine eilandjes bestaat. Key Largo, Islamorada en natuurlijk Key West zijn wel de bekendste eilanden van deze eilanden groep. Vanaf het hotel in Florida City was het ongeveer 2,5 uur rijden.

(meer…)

[Read more →]

Dag drie

19 Juli 2018

Vannacht is er gelukkig wat positief nieuws onze mailbox binnengerold betreft Francesco zijn koffer! Zoals het er nu uit ziet komt hij tegen de avond aan op Orlando AirPort, dat is wel een beetje jammer, want momenteel zitten we meer in de buurt van Miami. We kunnen niets anders doen dan afwachten en als de koffer in Amerika is aangekomen bespreken wat de opties zijn voor bezorging.

Na een simpel ontbijtje in het hotel was het weer tijd om de koffers weer te sluiten, de waterflessen te vullen (goed en genoeg drinken is vooral hier in het warme Florida heel belangrijk), uit te checken en de auto weer in te laden.

(meer…)

[Read more →]

Dag twee
18 Juli 2018

Zoals al verwacht… we waren heel vroeg wakker vannacht. Rond drie uur toch echt klaar wakker. Is op zich niet heel vreemd, want onze biologische klok verteld ons dat het al negen uur in de morgen is… In Nederland dan, hier is het 6 uur vroeger!

Maar even oortjes pakken en een muziekje aanzetten. We soezen nog even lekker verder. Onze kamer ligt vlakbij de ontbijtruimte van het hotel en we roken de heerlijkste geuren al in onze kamer. Rond zeven uur was er geen rekken meer aan, douchen, aankleden en gaan kijken waar die heerlijke geuren vandaan kwamen. Het was eenvoudig, maar zag er goed uit! De eerste pancake was een feit.

(meer…)

[Read more →]

Dag 1

17 juli 2018

Rond vijf uur vanmorgen was ik al wakker, heel erg wakker! Dan maar even de iPod erbij pakken en wat soezen en muziek luisteren, tot om zes uur de wekker afging.

Lekker op ons gemak opgestaan, ontbijten en nog wat laatste dingetjes doen. En dan begint het wachten op de taxi. Gelukkig voor mij kon ik nog even een klein haakwerkje erbij pakken om de tijd te doden, want wachten is nu eenmaal niet mijn allersterkste punt.

De taxichauffeur belde dat hij wat vertraagt was, maar had zich blijkbaar in de tijd vergist. Hij zou een uur later komen dan afgesproken! We waren zachtjes gezegd even niet zo blij. Want i.p.v. relaxt onze vakantie beginnen, begon het nu wel heel erg op te haasten en rennen te gaan lijken. Maar het bleek op een misverstand te berusten, hij was maar slechts een kwartiertje later dan afgesproken.

Bagage inladen en hup op naar Schiphol, wij waren er meer dan klaar voor! Rit naar Schiphol leverde, ondanks het toch echt spitsuur was, weinig vertraging op. Dus rond kwart voor negen meldden we ons, met bagage, bij de incheckbalie. Hoera, Samantha mag officieel ook met ons meereizen en kreeg bij de incheckbalie haar boardingpas.
  

We waren klaar voor de volgende uitdaging: security. Omdat we gekozen hebben voor comfortabel reizen, zijn we alle vier in bezit van een priviumkaart. Wat betekent dat we in een andere rij aan kunnen en mogen sluiten voor paspoortcontrole. En nu in ons geval (paspoortcontrole krijgen we pas in Duitsland) voor mogen piepen in de rij voor security. Door de security heenkomen was even een uitdaging. Ik verbaasde me erover hoeveel meer zaken er uit de handbagage gehaald moet worden. Onze super ervaren wereldreiziger Francesco slaagde uiteraard met vlag en wimpel voor deze proef. De rest van het gezin moest nog even gebruik maken van een herkansing om vervolgens ook geslagen voor deze proef! Enige wat er uit gevist werd was de nagelvijl, zo eentje met een leuk haakje. Er moest even navraag gedaan worden of deze toegestaan was. Ook de nagelvijl van Samantha slaagde uiteindelijk voor de proef. Gelukkig vormde ook deze reis mijn haaknaald geen enkel probleem, dus er kan vandaag ook weer op hoge hoogte gehaakt gaan worden!

Omdat we nog alle tijd hebben zijn we naar de Privium Lounge toegegaan. Om daar onder het genot van een hapje, drankje en niet te vergeten Free Wi-Fi lekker chill te wachten tot het tijd was om te gaan baarden. Kon ik in deze relax tijd alvast een begin maken aan ons vakantie blog…

Rond half elf was het tijd om richting de gate te gaan. Ces en de kinderen kwamen heel soepel door de Privium paspoort controle heen (de Privium Lounge achter security is niet in het Schengen deel, dus moesten we via paspoort controle naar het internationale deel, en later weer terug), ik was de klos en moest nog even langs de vrij strenge meneer. Maar goed na een klein oponthoud was ik ook aan de andere kant van de controle in het juiste deel van Schiphol waar onze gate zich bevind.
   Boarding was net begonnen en we maakten weer dankbaar gebruik van de privileges die Francesco heeft opgebouwd. Hoefden dus niet in de lange rij aan te sluiten, maar konden via de First/Business/Star Alliance poort. We zaten dus heel vlotjes aan boord van vlucht LH0989. Vanwege de drukte op Schiphol vertrokken we een halfuurtje later. De overstaptijd in Frankfurt werd nu wel wat krapper, maar was volgens onze ervaringsexpert (wat zouden we toch zonder je moeten Ces) nog prima te doen.

De landing op Frankfurt Airport kwam in zicht en we zagen het asfalt van de landingsbaan steeds dichter en dichterbij komen. Om vervolgens weer hard de lucht in te schieten, een overshoot! Er was onweer op komst en er was windshear en was het te risicovol om op deze landingsbaan te landen. Dus een rondje van de zaak boven Frankfurt om een minuut of tien later, op een andere landingsbaan, alsnog op Frankfurt Airport te landen.

Door de opgelopen vertragingen was de tijd die we hadden om over te stappen steeds krapper geworden. Dus eenmaal uit het vliegtijd was het een kwestie van verstand op nul en de ‘de reisleider’ volgen die ons in zeer stevige pas langs de paspoort controle leidde en ons in dezelfde topsnelheid naar de gate toebracht. Vanaf morgen schakelen we terug op vakantie snelheid, een stuk rustiger aan dus!

Boarding begon al snel en we zaten weer vlotjes in het vliegtuig (vluchtnummer LH0464). Helaas liepen we door een onweersbui enige vertraging op en hebben we nog een uur vast aan de gate gestaan voordat er enige beweging in het vliegtuig kwam. Deze vertraging viel onder de categorie ‘minder prettig’ want de temperatuur was behoorlijk aan het oplopen in het vliegtuig! Gelukkig werd de temperatuur al snel een stuk aangenamer toe eenmaal de motoren gestart werden.

Eenmaal los van de gate zaten we redelijk snel in de lucht. Op naar Orlando!

De vlucht verloopt gestaag. Maar als je naar Amerika toe wil gaan weet nu eenmaal dat je best wel wat uurtjes in het vliegtuig doorbrengen moet, dus we waren er op ingesteld. We vermaken ons gamend, film kijkend, hakend, lezend, enz… ieder op z’n eigen manier. Er waren ook best leuke films om uit te kiezen, zoals Paddington II en Jumanji II.

Zo nu en dan werden we van wat drinken, hapje en eten voorzien. Daar kwam hij weer de inmiddels bekende vraag: pasta of chicken? En ik moet eerlijk toegeven, ik heb wel eens slechter mee gemaakt. Alleen de keuze was wel wat eentonig… want bij een tweede ronde warme hap was de keuze weer pasta or chicken, al was hij deze keer anders bereid.

Tien voor half zeven landden we op Orlando International Airport. Even wachten tot we uit het vliegtuig konden stappen en daarna vlug naar de hal van de US immigrations toe. Vorige week las ik al horror verhalen dat mensen er ruim twee uur doorgebracht hadden, dus ik was er wel een beetje bang voor.

Laten we zeggen, we hebben in positieve zin een record gevestigd! Het zal in de toekomst lastig zijn om deze record tijd te evenaren of zelf te verbreken. Drieëntwintig minuten, inclusief het afnemen van foto’s en vingerafdrukken! Wauw, als we nu ook net zo snel de koffers op konden halen. Maar helaas, de eerste 4 koffers waren zonder problemen en al vrij snel op de bagage band. De koffer van Francesco liet op zich wachten… sterker nog die kwam gewoon niet… nog sterker het was volgens de informatie de enige koffer achtergebleven in Frankfurt. Dat was wel even een flinke domper. Maar lof voor de dame van de bagage claim, ze handelde alles netjes af en de koffer wordt na geleverd. Dat werd wel een hele lijst aan adressen noteren, omdat we de komende dagen aan het rondtrekken zijn.

Francesco kreeg een creditcard aangeboden met daarop $50 prepaid tegoed. Daarmee kon hij de nodige zaken aanschaffen. En mocht het duurder uitvallen, dan moesten de bonnen bewaard worden en deze zullen dan deels vergoed worden. Erg netjes geregeld, we hebben toch al eens anders mee gemaakt.

Goed we zetten dus nog geen checkmarkje voor de bagage, want deze is nog niet compleet. Niet leuk maar op dit moment kunnen we er verder toch weinig meer aan doen en veranderen. Het was tijd voor de volgende uitdaging, het ophalen van onze huurauto!
Vooraf hadden we ons al online ingecheckt en hoefde nu dus niet meer aan te sluiten in de vrij lange wachtrij voor de balie van Alamo. Maar konden direct doorlopen naar de overkant om daar ons huurauto op te halen.
Het aanbod viel van midsize SUV’s viel een beetje tegen. Omdat er oa een Toyota RAV4 stond, en we in Amerika al vaker naar tevredenheid in een RAV4 gereden hebben, was het niet vreemd dat we in eerste instantie ook direct voor deze auto kozen. Maar deze RAV bleek duidelijk een flinke maat kleiner te zijn dan we hier gewend waren. Onze koffers paste er niet eens in. Oeps…

Dat werd even babbelen met ‘een Alamo medewerker’, dat bleek dus de manager te zijn. We mochten, zonder enige bijbetaling, een mini van meenemen. Dus bagage uit de RAV gehaald en in de mini van gezet. Dat paste ruim, daar kunnen met gemak nog meer koffers bij… alleen de auto bleek niet over een navigatiesysteem te beschikken. Nu is dat het einde van de wereld niet, maar Francesco had nu net de kaarten van de USA niet in de app gedownload. Dus verhuisde we naar de auto ernaast en moest wederom de bagage uit de auto die het toch niet werd gehaald worden.

Op naar ons hotel voor vannacht. Inchecken was geen probleem, we hebben een mooie kamer op de begane grond.
Hier in Amerika wordt het als vrij normaal ervaren dat, als je in een hotel verblijft, vooraf online wat aankopen doet en deze naar het hotel of villa laat verzenden. Maar omdat verzenden naar onze villa waar we later deze week verblijven niet zo verstandig was, als er iemand anders logeert kan deze ook onze pakketjes ophalen… Was het dus veiliger om het naar het eerste hotel te laten verzenden. Het eerste hotel, want mocht de verzendtijd dan toch iets langer zijn konden we later deze week gemakkelijk nog even langsrijden om het alsnog op te pikken.
Het werd nog even een uitdaging om de pakketjes compleet in ontvangst te nemen. Ik had vooraf een lijstje gemaakt en wist dus precies wat en hoeveel er nog ontbrak. Maar ook deze pakketjes waren netjes aangekomen.

Omdat Francesco uiteraard graag wat schone spullen wilde hebben, zijn we nog even snel naar de Walmart gereden. Eenmaal terug op de hotelkamer ging toch vrij snel het licht uit…. in Nederland was het inmiddels midden in de nacht…

[Read more →]