Gisteren toch iets meer verbrand in de zon dan ik eigenlijk dacht. Beetje pijnlijk, maar ook een beetje eigen schuld…
Maar goed, de koffers hadden we gisteren al voor het grootste deel ingepakt, dus alleen de laatste dingen moesten nog ingepakt worden. Om alle koffers op het juiste gewicht te krijgen, moest er even wat spulletjes van koffer geswitcht worden. Zo bleven alle koffers goed onder het toegestane gewicht.Voor het uitchecken eerst maar even ontbijten. Ook vandaag was het weer druk bij de ruimte waar het kleine buffet stond uitgestald. Maar we vonden al snel een plekje. Cesco moest nog heel even snel de boardingpassen uitprinten bij het business center, deze hebben we nodig om vanavond naar Austin te vliegen. Na het ontbijt de koffers op gaan halen en deze tijdelijk in de depot laten zetten. Dan konden wij nog even de stad in! Niks met koffers door de stad heen slepen… Gewoon chill ;o)
We zijn weer op de hop-on-hop-off bus gestapt en wilden nu op een paar plaatsen uit gaan stappen om het daar nog wat beter te bekijken. Als eerste zijn we uitgestapt bij Alamo Square, waar ‘the Painted Ladies’ te vinden zijn. Dit zijn geen gebodypainte dames, maar huizen in Victoriaanse stijl. De buitenkant van een aantal van deze huizen zijn decor geweest voor Amerikaanse tv series zoals Full House (toevallig hier momenteel op tv en ze zijn een vervolg aan het opnemen: Fuller House!). De huizen zijn echt heel erg mooi, maar van de tourgide hebben we al gehoord dat het geen goedkope huizen zijn. Veel van de huizen zijn ook opgesplitst tot appartementen. Wonen in San Francisco is niet erg goedkoop.
We zijn weer op de bus gestapt om naar het volgende punt te gaan: Golden Gate Bridge. Daar wilden we nog wat mooie foto’s maken. Alleen… Zo zonnig als het in de stad was, zo ontzettend mistig was het in het gebied rond de brug. De brug was vrijwel volledig in mist gehuld. Heel jammer, maar ook heel weinig aan te doen. Gisteren hebben we duidelijk met de dag en avondtour veel geluk gehad. Vanwege de mist zijn we ook niet meer uitgestapt en zijn we gelijk doorgegaan naar het volgende punt waar we uit wilden stappen: China Town. Een stukje China in San Francisco. Hier zijn allemaal Chinese winkeltjes en restaurantjes te vinden. Leuk om even doorheen te struinen.
Eigenlijk hadden we ook nog graag met een Cable Car meegewild. Maar $7 per persoon voor een klein ritje vonden we toch wat te gortig. We zijn terug gegaan naar het hotel om de bagage en ook onze auto op te pikken. De auto ingeladen en we zijn op pad gegaan. Niet gelijk naar de luchthaven, maar eerst nog even langs een speciaal stukje in de stad: Lombardstreet! Deze straat liep zo steil naar beneden dat op de helling van veel auto’s hun remmen het begaven en daardoor zo van de steile helling af raasden. Om dit te voorkomen hebben ze zoveel kronkels in de weg gemaakt dat je zigzaggend door de straat heen moet. Tegenwoordig is het meer een toeristische attractie, dan noodzaak. Maar het was leuk om hier een keer gereden te hebben!
Nu op weg naar de luchthaven. We hadden tijd genoeg, tijd genoeg om onderweg nog even te stoppen en rustig wat te eten. We kozen voor de Togo, net zo iets als de Subway. De broodjes smaakte prima, al vind Sam de Subway net even wat lekkerder.Ook nog getankt en we konden op weg naar de autoverhuur om onze auto weer in te leveren. Dat ging allemaal vrij soepel en al snel waren we met bagage op weg naar de Airtrain om ons naar de juiste terminal te laten brengen.Geordi vond het allemaal weer erg spannend en liep wat te stressen. In de Airtrain wilde hij weer Zennnn worden en ik wilde snel met m’n telefoon een foto van hem maken.Uhm… Guys… Heeft iemand toevallig mijn telefoon gezien? Wist vrij zeker dat hij in mijn tas moest zitten. Gezocht, gebeld… Maar geen telefoon. Ik had hem in de auto voor het laatst in mijn handen gehad, dus hij moest toch ergens zijn. Samen met Samantha terug gegaan met de Airtrain naar de auto verhuur. Was eigenlijk helemaal niet in paniek, hij moest daar gewoon zijn, punt! Bij de klantenservice eerst gevraagd en daar werden we verwezen naar gevonden voorwerpen. Toen we weg wilden lopen adviseerden ze ons om ook even te kijken of de auto er nog stond. Dus ik naar de auto’s en Samantha naar de gevonden voorwerpen. Gelukkig zag ‘onze’ auto al snel staan. Ik keek er erin en zag hem in eerste instantie niet. Nog even heel goed kijken toen zag ik hem (gelukkig) tussen de bijrijdersstoel en midden console zitten. Pfffff gelukkig. Geordi was meer in paniek over mijn telefoon geweest dan ik zelf. Natuurlijk was ik hem niet graag kwijt geweest, zonde van alle foto’s en filmpjes. Maar ik was er voor 99% zeker van dat hij in de auto moest zijn.
Snel weer terug naar de terminal, want we moesten nog onze bagage afgeven en de tijd begon nu wel een beetje te dringen. Security was verder geen probleem en eenmaal bij de juiste terminal te zijn aangekomen begon het boarden ook al heel snel. We zitten op een rijtje in het vliegtuig, met tussen Geordi en Cesco in een gangpad. Het vliegtuig vertrok mooi op tijd vanaf de gate. Voor vertrek had de gezagvoerder al gewaarschuwd dat de vlucht wat ‘bumpy’ zou worden omdat we onderweg een aantal onweersbuien zouden tegenkomen. Fijn… De vlucht moet nog beginnen. Hij heeft niets teveel gezegd overigens, ‘gordels om’ lampje werd regelmatig weer aangezet omdat we turbulentie hadden. Het entertainment verloopt via je eigen iPad of computer. Dat is fijn zal je zeggen… Alleen om films te kunnen zien moet je de app downloaden en laat deze nu net niet op mijn iPad staan… Gelukkig geen hele lange reis. Hou me zelf bezig net wat naar muziek luisteren en ons vakantie blog bij werken. Dan zijn die 3 uurtjes toch ook zo weer om!
Ruim voor tijd landde we op Austin AirPort. Cesco zou gelijk doorlopen (nou ja racen, omdat deze bijna zou sluiten) naar de autoverhuur, terwijl ik samen met de kinderen de bagage op haalde. Gelukkig kwamen de koffers al snel. Bij Samantha is bij een van de wielen de koffer gekraakt. We zijn ermee naar de bagage service gegaan, maar die hadden er blijkbaar niet zo’n zin in. Aan wielen deden ze niets en al helemaal niet op een binnenlandse vlucht. Ze keek er niet eens naar! We probeerden het uit te leggen dat niet het wiel afgebroken is maar de koffer zelf. Maar ze bleef bij haar standpunt. Hier is het laatste woord nog niet over gevallen! Cesco pikte ons op en had weer een mooie auto op de kop getikt. Zelfde auto waarvoor we in Los Angeles gekozen hadden, maar dan nòg een tandje luxer! Zoeken naar het hotel hoefden we niet, want Cesco weet hier de weg!
We kregen een prachtige kamer, eh nou ja suite. Een huiskamer/keuken met 2 slaapkamers. Inmiddels was het 2 uur en het werd echt de hoogste tijd om te gaan slapen!