Dag 22
7 Augustus 2018
Als iemand ons vanmorgen had gewaarschuwd hoe de dag er vandaag uit ging zien… ik was in de Tardis gestapt, had ons laten verdwijnselen, Beam me Up Scottie. Ik had echt alles uitgeprobeerd… HELP, please let me out of here!
Echt de dag begon zo goed. Allemaal op tijd opgestaan en de laatste spulletjes in de koffers gepakt. We lagen goed op schema en konden zonder enig gehaast onze tijdelijke woonruimte verlaten. Op naar de luchthaven. Ook dat verliep heerlijk soepel. Bij de luchthaven de auto uitgeladen. Francesco ging de auto inleveren en ik zorgde samen met de kinderen ervoor dat alle bagage bij de bagage claim terecht kwam. Dat was nog eens team spirit, de flow zat er goed in. Toch?
Nou eigenlijk tot dat punt verliep alles ook heel gesmeerd. De hel begon vanaf het moment dat we onze terugreis naar Nederland in handen van United Airlines gaven! United trapte af met een 1,5 uur vertraging voor onze vlucht naar Chicago. Niet fijn, er werd nog voor we in het vliegtuig gestapt waren al aardig wat rek uit ons overstap schema gehaald. Maar het moest nog steeds te doen zijn. Via vele mailtjes werden we netjes op de hoogte gehouden over de vertraging, weer een beetje minder vertraging en toch weer wat meer vertraging om het geheel zo lekker overzichtelijk en duidelijk te houden.
Maar goed we konden gaan boarden en met nog een klein beetje extra vertraging zaten we dan toch eindelijk in de lucht. Jippie u mag door naar het eerste honk! Alleen tijdens de vlucht bleek dat we het eerste honk misschien niet, misschien wel, of misschien toch niet gingen halen. De piloot was er lekker duidelijk over, not!
We stranden in Indianapolis (Indiana). The place to be, al jaren North Amerika’s beste AirPort, etc…
We werden met vliegtuig en al op een soort van parkeerplaats gezet om te wachten. Te wachten tot we ‘misschien’ gingen tanken, we ‘misschien’ alsnog naar Chicago vlogen vandaag, we ‘misschien’ uit konden stappen bij een gate, alles was misschien.
Na ruim een uur op het parkeerterrein gewacht te hebben kreeg de piloot eindelijk een gate toegewezen zodat er ‘misschien’ getankt kon worden. En aan de gate hebben we ook minstens een uur in het vliegtuig vastgezeten, wachtend op ‘misschien’ dan eindelijk een antwoord hoe het nu verder gaat. En dat allemaal op een schaaltje cornflakes in de morgen en 1,5 zakje pretsels in het vliegtuig…!
Na het uur was de officiële werktijd van piloten en stewards en stewardessen om, de crew moest vervangen worden, zo zijn nu eenmaal de regels. En na meer dan twee uur doelloos in het vliegtuig gehangen te hebben… werden we nu allemaal het vliegtuig uitgezet. Met de mededeling dat een nieuwe crew werd ingevlogen en boarding om half negen begon, dan zouden we ‘misschien’ alsnog naar Chicago vliegen.
Welkom in Indianapolis, het voelde alleen niet als een heel warm welkom. In de terminal wist men helemaal niets, er waren geen maaltijd vouchers die uitgereikt werden, er was niets. De dame achter de United balie riep snel dat er geen klantenservice was voor United op deze luchthaven. Waar United ons eerder vandaag zo vrolijk en blij op de hoogte hielden over de tijds veranderingen, bleef het nu angstvallig stil.
De purser had in het vliegtuig enthousiast omgeroepen dat er in terminal a en b diverse eetgelegenheden waren, ze was er alleen even ‘vergeten’ bij te vertellen dat deze allemaal om 20:00 uur gingen sluiten! Maar goed, voor haar weinig zorgen, voor haar en de rest van de crew stond er al een mooi noodplan klaar!
Gelukkig konden we bij Wolfgang&Puk toch nog wat eten, al dacht de kok daar iets anders over… Feel the love!
We liepen terug naar de gate en we zagen mensen weglopen en voelde dus al nattigheid… vlucht gecanceld, kon er ook nog wel bij! Er was ineens heel spontaan een ‘United’ klantenservice. De dame die eerder met een stalen gezicht stond te roepen dat er op de luchthaven geen United klantenservice was, had blijkbaar ergens diep in het stof nog een andere pet gevonden die ze opzetten kon… ze was nu officieel benoemd tot ‘klantenservice medewerkster’!
Inmiddels had men op de luchthaven wel door dat er dingen geregeld moesten worden en er werden overal koekjes, zakjes chips, flesjes water, enz vandaan getrokken! We waren niet de enige Nederlanders die gestrand waren en heel graag terug naar Amsterdam toe wilden, we maakte kennis met een drietal die voor ons in de rij stonden. Het schepte in ieder geval band…
Na meer dan twee uur wachten voor de balie waren we dan eindelijk aan de beurt. Leuker konden we het niet maken, maar het werd er ook niet leuker op! De United vluchten naar Amsterdam waren volgeboekt, daar begon het al mee. Het trio voor ons had meer geluk, die konden nog via Houston terug naar Amsterdam!
Wij konden via Toronto morgen vliegen met Air Canada, klinkt goed. Maar of we dan wel even willen dokken voor een visum (die je tegenwoordig ook bij een overstap nodig blijkt te hebben!) en de extra bagage. Want dat ging United niet vergoeden, althans als ze het gingen vergoeden werden het tegoed vouchers! Nou even rekenen…. minimaal $600 dollar, FOUT… dat willen wij niet in vouchers uitgekeerd krijgen, maar gewoon in geld op onze bankrekening!
Toen werd het via New Jersey, Frankfurt en daarna Amsterdam, met de nodige wachttijd op de luchthaven, reistijd van zo’n 20 uur.
Sarcasme modus AAN:
Geweldig vooruitzicht, kijk er enorm naar uit.
Sarcasme modus UIT
Een andere optie was was donderdag naar huis vliegen, maar alle hotelkosten en maaltijd kosten werden dan voor eigen rekening, want ze boden toch een alternatief aan?
En echt ik weet dat de dame achter de balie er ook allemaal niets aan doen kon, ze het graag anders gezien had en ze inmiddels zelf ook flink klaar was met al het lelijks wat ze over zich uitgestort heeft gekregen de afgelopen 3 uur…
Er zat weinig anders op dan te slikken en het aanbod aan te nemen en zo snel mogelijk naar het toegewezen hotel zien te komen.
Er was nog een klein sprankje van geluk, voor zover je met 7 koffers en de nodige handbagage van geluk spreken kan natuurlijk… de koffers konden bij de bagage claim opgehaald worden. Die stonden al die tijd al verdwaasd op ons te wachten in de bagage hal. Konden we in ieder geval bij schone kleding, toilet tas en pyjama. Het extra gesleep nemen we dan maar even voor lief.
Dan de hotel shuttle zien te vinden. En hoewel we voor vandaag eigenlijk al genoeg uitdagingen en vooral wachttijd hebben gehad… we kregen er nog eentje bij. Hotel Wingate in Indy had een chauffeur gestuurd die niet of nauwelijks Engels sprak. En hoewel de beste man vast de allerbeste bedoelingen had, we werden dood nerveus van die man. We zouden volgens hem geen goede voucher hebben, moesten een andere voucher hebben, en ondertussen bleef hij maar onze voucher in z’n handen houden. Ons gouden ticket voor een slaapplaats vannacht, niet zo vreemd dat we die nauwlettend in de gaten hielden! Uiteindelijk heeft Francesco het hotel maar gebeld, want met de chauffeur gingen we er op dit moment niet uitkomen. De shuttle vertrok, hotel beloofde hem snel weer terug te sturen. Er restte ons niets anders dan maar weer te wachten. We worden er nog goed in…
Chauffeur kwam gelukkig terug en nam ons deze keer wel mee naar het hotel.
De dame achter de balie, ze zal ongetwijfeld haar best gedaan hebben, maar wat een snelheid. We hebben een nieuw record gevestigd… traagste incheck ooit! Het geduld wat ik de hele dag heb moeten hebben was nu echt op zijn einde. Toe mevrouw-achter-de-balie, mag het alsjeblieft een paar tandjes sneller!
Eindelijk waren de kamers geregeld en konden we gaan slapen (inmiddels half een). We hebben twee kamers, kinderen slapen een verdieping hoger dan wij.
Welterusten!
